In Spanje (Astorga) is dit letterlijk en figuurlijk uit de verf gekomen. Het begon met het schilderen van de nieuw gebouwde paviljoens en broederhuis. Het werd een mooie tijd, ruim twintig jaar te midden van medebroeders,  medewerkenden en jongens van het internaat waarvoor br. Nico ontzettend veel betekende. Jaarlijks veranderde Nico de gezichtjes van de jongetjes van de eerste groep in clowntjes, drie dagen op een rij voor het jeugdcircus. Getuige hiervan het schilderij van een van hen dat hier in huis is. Buiten het instituut werd Br. Nico gevraagd voor allerlei creatieve werkzaamheden zoals het altaar in de kapel van de clarissen, een modernisering in de kapel van het kleinseminarie in La Bañeza, of de restauratie van enkele beelden in de kerk van Hospital de Orbigo. Ook voor de gemeente Astorga was de tussenkomst van broeder Nico zeer wenselijk bij de restauratie van de driekoningen intocht als wel het bezoek aan de slotkloosters in de omgeving b.g.v. Driekoningen.

Het was wel een rumoerige tijd, een tijd  vol van veranderingen, die ook Nico niet onberoerd lieten. Het uitreden van medebroeders, de terugkeer van anderen naar Nederland en de komst van Spaanse kandidaten. Het betekende telkens heel veel voor hem. Door alles heen bleven vrienden uit Nederland  jaarlijks een terugkerende periode zoeken om met Nico samen erop uit te trekken om de schoonheid van het landschap en omgeving op doek of papier te zetten. Dit waren glorieuze tijden en brachten rust.

Maar toch, de veranderingen maakten uiteindelijk  br. Nico onzeker en aan het twijfelen. En door toedoen van zijn medebroeder Piet vond hij weer een nieuwe uitdaging.  Na enkele maanden van rondzwerven in Nederland belandde hij in Oostakker, België. Ook hier vond hij weer een mooie werkplek in de Kromme Boom. Het werd weer een periode van twintig jaar vol van activiteiten ten behoeve van de broedergemeenschap en de Kromme Boom. Hier, evenzo als elders had Nico al zijn antennes uitstaan. Hij voelde zich op alles en met iedereen betrokken en begaan. Dit maakte hem zo attent en geliefd bij iedereen. Zijn atelier boven de bloemenwinkel  in Oostakker heeft toch niet de rust gegeven die Nico nodig had om werkelijk zijn creativiteit te kunnen uiten. Na een lange innerlijke strijd, wel of niet, vroeg Nico terug te mogen keren naar Dongen. Opnieuw werd het een zoektocht naar een werkplek, een atelier waar niet iedereen over zijn  schouder kon mee kijken, naar wat de schilder beroert en vastlegt op doek of papier. Nog enkele zolders heeft hij geprobeerd om te vormen tot een geschikte werkplek. Bij de broeders van Liefde op Eikenburg en op Terhaghe. Wat dan ook de rede mocht zijn, telkens kwam er na een korte tijd het verzoek weer in te pakken en op te ruimen. Uiteindelijk trok br. Nico zich terug op zijn kamer met alle gereedschap wat hem enigszins nog van dienst kon zijn om zijn drang naar scheppend vormgeven te realiseren. Je hebt er lang over gedaan Nico om al je spulletjes een zinvolle bestemming te geven.

Met behulp van nichtje Mirjam, en de coördinatoren heb je je ontdaan van dingen die je vasthielden om vrij te worden voor de overgang naar je schepper die je opriep om thuis te komen.

Wij zijn trots op jou, Nico, en danken je voor  de manier waarop jij onze medebroeder en voorbeeld bent geweest. Wij zullen je nooit vergeten.

Tot bij God!!!