Karin
Camino geluk
We lopen vandaag naar Wijchen en dit is ons laatste trainingsweekend voor onze Camino. Op 26 juli gaan we vijf weken de Camino Frances lopen van Pamplona naar Sarria. We besloten het Streekpad bij Nijmegen te gaan lopen. Drie dagen om te oefenen en te kijken of we er helemaal klaar voor zijn. Met de rugzak vol en met het eten erbij woog de mijne toch wel elf kilo.
Om negen uur stonden we klaar om een dag te gaan lopen en genieten. Bepakt en bezakt gingen we op pad, de zon scheen al flink en het voelde al warm. Op de Camino in Spanje vertrek je al veel eerder in verband met de warmte. Maar bij de Vrienden Op De Fiets konden we niet eerder dan acht uur ontbijten, dus vertrokken we om negen uur. De route loopt veel op de weg, de auto’s raasden aan ons voorbij en we moesten goed achter elkaar lopen. Dan weer opzij springen voor de
Fietsers en brommers, het was niet echt heel ontspannen lopen zo. We liepen pal in de zon, we waren goed ingesmeerd en al snel ging ook de hoed op. Na anderhalf uur kwamen we aan bij een hoog graspad vol teken en muggen. De dag ervoor waren we al behoorlijk lek geprikt door de muggen en horzels dus na het zien van dit pad keken we elkaar aan en zeiden: “Hier hebben we geen zin in”. Dus de kaart erbij gepakt om te kijken of er ook een alternatieve route was die we konden lopen. We wensten dat er horeca onderweg zou zijn, maar helaas moesten we het op deze etappe nagenoeg zonder doen. En dat in deze warmte, dat wordt wel afzien. We hadden genoeg drinken bij ons, dus dat moest vandaag wel gaan lukken.
Toen we voor dat hoge graspad stonden te dubben wat te doen, kwam er ineens een man uit zijn huis en zegt: “Koffie of thee?”. Jaaaa heerlijk wat fijn en wat ontzettend lief, even zitten en wat drinken in de schaduw in zijn tuin. Hij vertelde ons dat we over zijn pad deze weg kunnen omzeilen, maar dat we eerst maar even een kopje thee moesten drinken en wat uitrusten. Dat zijn de geluks-momenten als je onderweg bent. Er kwamen mooie verhalen op tafel en wij vertelden natuurlijk ook over onze Camino waar we nu voor aan het trainen waren. We bedankten deze man en zijn gezin voor hun gastvrijheid en gingen weer verder over zijn pad.
Na de nodige kilometers wilden we weer rusten, maar we konden nergens een bankje vinden en we besloten bij de kerk lekker tegen de muur te gaan zitten. In de schaduw ploften we neer op de grond om onze lunch op te gaan eten en te rusten. Heerlijk om even te zitten en je voeten te laten rusten. Zo’n plekje is dan echt wel goud waard. Toen we goed en wel zaten kwam er een vrouw naar ons toe. Wat zitten jullie hier te rusten, op de grond? Kom maar even mee naar mijn huis dan krijgen jullie een kopje thee. Tjee wat lief, onze tweede geluksmomentje vandaag. Dus pakte we snel ons boeltje weer bij elkaar om bij haar op een lekkere stoel uit te rusten. Na een kopje thee, wc bezoek en een fijn gesprek over onze Camino’s die we gedaan hebben en voor welke we nu aan het trainen zijn. Ze was vol bewondering en wenste ons veel geluk en succes op ons pad. We bedankten haar en gingen weer verder.
Het werd warmer en warmer… pfff de zon hakte er bij deze wandeling flink in. Hoelang moeten we eigenlijk nog? 6 km was de route nog, we waren op van de warmte, vol in de zon lopend in deze hitte. We stonden te kijken of er een bus naar Wijchen zou gaan, want voor ons was het genoeg geweest voor vandaag. Maar ja na wat rond gekeken te hebben bij de bushalte bleken er op zaterdag en zondag geen bussen te rijden, wat een pech voor ons. Want voor vandaag was het teveel met de zware bepakking, maar ja wat moesten we doen? Toch maar doorlopen en veel rusten?
Toen kwam onze derde hulpbron voorbij gelopen met haar hond die ze net had uitgelaten. Ze zei: “Wat is het probleem dames, kan ik jullie helpen?”.
We vertelden dat we er doorheen zaten en op zoek waren naar een bushalte om ons naar Wijchen te brengen. “Zal ik jullie even brengen, want er rijdt hier geen bus?”. Nou daar zeggen wij geen NEE tegen, de tranen sprongen in mijn ogen van opluchting. Weer een mooi gesprek, met een mooi mens. Zij was zelf ook een wandelaarster en ze was blij ons te kunnen helpen. Binnen 5 min waren we in Wijchen. We wisten we niet eens hoe deze vrouw heette en ze wilde niks hebben voor haar ritje naar Wijchen. Ja zulke mensen bestaan nog. In Wijchen zaten we eindelijk op een heerlijk terras. We aten een lunch in de schaduw en dronken ons etappedrankje.
Dit was ondanks de hitte een heerlijke dag met een gouden randje. Ik weet niet wat wij vandaag voor een uitstraling hadden, maar we werden de hele dag aangesproken op onze rugzakken. Er werd steeds hulp aangeboden als we het nodig hadden. En zo kwamen we dan toch aan op onze eindbestemming. Wij vertelden vandaag meerdere keren over de Camino en onze training daarvoor. Grappig dat mensen dan zoveel respect voor ons hebben terwijl wij dit eigenlijk als heel normaal ervaren.
Bij onze gastvrouw van vandaag werd de vraag gesteld waarom we aan het trainen waren. Ze had veel bewondering voor mij dat ik ondanks de fibromyalgie deze wandelingen kan maken. Tja je ik doe wat ik wel kan en daar probeer ik dan heel gelukkig in zijn. Zo ga ik ermee om en dat gaat prima wat mij betreft. Deze zomer ga ik testen of ik vijf weken kan lopen in Spanje, wie weet wat ik in de toekomst nog meer kan lopen. Steeds stapje voor stapje en ik ben daar al een heel eind mee gekomen.
Dit weekend ging het goed, dus we zijn er klaar voor. De mooie ontmoetingen zoals vandaag, de leuke gesprekken, de geluksmomenten, de hulp als je het nodig hebt. Het simpele leven, rusten met je voeten in het gras, dat is het Camino gevoel voor mij.