Camino wondertjes (1)
Wim
Regen, regen, regen
Camino-wondertjes. Die gebeurtenissen die elke pelgrim maar al te goed kent.
Het is 8 mei 2019, in Midden-Frankrijk, specifiek Marolles. Het regent al 10 dagen onafgebroken.
We zochten beschutting in een bushalte, maar de regen kwam van alle kanten. Ik ben koud en nat; de poncho biedt maar weinig bescherming tegen zoveel regen.
We besluiten vandaag de etappe in een “rechte” lijn te lopen en de Jacobsweg achter ons te laten.
We snakken naar warmte, beschutting, rust.
Langs de D-wegen zoeken wij onze weg, de auto’s suizen voorbij, extra water over ons heen sproeiend.
Ik vraag me af, ‘Waarom vind ik dit ook alweer leuk?’
Weer suist er een auto voorbij, dan nog een. Vreemd genoeg sist één auto minder, vervolgens helemaal niet meer.
‘Sava?’ Een bezorgde chauffeur spreekt ons aan.
Zo goed en kwaad als het gaat, in de regen en wind, vertel ik dat we het koud hebben en moe zijn van het zware weer.
Het vuur aanwakkeren
Uitgenodigd op zijn nabijgelegen boerderij zal hij de open haard aansteken en koffie aanbieden. ‘Neem de eerste afslag naar links naar de grote boerderij’, roept hij voordat hij vertrekt. Wat volgt is werkelijk een Caminowondertje. We betreden zijn erf, de achterdeur staat open. Binnen vormt water van onze poncho’s een plas op de oude tegelvloer. Ik schud zijn hand en stel mezelf voor. Hij schrikt van mijn koude hand. Hij heet Hubert; hij leidt ons naar de grote woonkamer met een knapperend haardvuur. We zitten dichtbij, genietend van de warmte. We krijgen warme koffie en, onverwacht, nog wat stukjes pizza. Een prachtig gesprek ontspint zich over onze levens, geliefden en Camino-avonturen. Hubert is oprecht geïnteresseerd. Het is bijzonder. We nemen afscheid, vervolgen onze reis, verlicht, verbaasd, verbonden en verwarmd, tot in ons hart! Wat een prachtige mensen bestaan er toch.
Bedankt Hubert!
Buen Camino,
Wim
