Wim
Wat eten we vandaag
Camino-wondertjes. In mijn vorige blog schreef ik er al over. Niet iedereen “gelooft” er in, sterker nog sommige vinden het maar zweverig of nonsens. Dat mag, ieder zijn eigen mening en beleving. Zoals we op de Camino zeggen, ieder heeft zijn eigen weg en dat is goed en dat is de juiste weg. Zo ook Peter, nuchtere vent, loopt zijn Camino vanuit een sportieve motivatie en gelooft niet in Camino-wondertjes, de Camino die we samen met Victor in 2019 vanaf thuis in Rotterdam zijn gestart. Onderweg koken we met regelmaat ons avondmaaltje. Victor en ik zijn de koks van ons trio. Victor is gespecialiseerd in linzengerechten. Vele variaties heeft hij onderweg al bedacht en gemaakt. Gekookt, gebakken, met en zonder knoflook, ui, gebakken ei, tomaten, wat droger of juist wat smeuïger en soms ook de soepvariant.
Het smaakt mij altijd prima, het is gezond en geeft energie.
Peter, mhhhhh, is geen linzen fan, sterker nog hij slaat het liever over en scharrelt dan zelf wat bij elkaar als ze weer eens op het menu staan. Zo ook die dag in mei, twee mei 2019 om precies te zijn. We zijn onderweg in Frankrijk van Ervy-le-Chatel naar Collan. Ruim 27 kilometer. Een klein dorpje. We koken vanavond zelf. Linzen. Peter haakt af en zegt opzoek te gaan naar een restaurant en laat ons in de grote keuken van ons onderkomen achter. Wij geloven dat hij, teleurgesteld, snel wel terug zal keren.
Al er ís een is dan geloof ik er ook in
De linzen smaken weer goed, deze keer met de ei-variant. Peter appt enthousiast. Hij is vertrokken met de opmerking; ‘als er hier een restaurant is dan geloof ik óók in camino-wondertjes!’ Hij heeft een restaurantje gevonden, letterlijk om de hoek. Het was even zoeken naar de ingang, maar die heeft hij dan toch gevonden. Achter op een erf van een boerderij in verval. Verscholen achter wat struikgewas is een gammel trapje dat naar de kelder van een oude schuur loopt.
Daarbinnen………een sfeervol restaurantje wat qua inrichting en ambiance niet onder zou doen voor een van de vele eetgelegenheden in een willekeurige grote stad. Het oogt modern en toch sfeervol. We zijn naar Peter toegelopen na ons heerlijke linzenmaaltje om bij hem aan te schuiven voor een dessert. Over de app was hij zó enthousiast. We treffen hem glunderend aan, achter een tafeltje, met een mooi visgerechtje op zijn bord. We zijn blij voor hem en herinneren hem even aan zijn “geloof-in-camino-wondertjes-uitspraak”.
Hij lacht ‘maar’, zegt hij ‘het is geen volmaakt wonder.’
Het vaste dagmenu bevat een voorgerecht en dat voorgerecht…………..juist ja bestond uit linzen!