Karin
De Camino familie
In 2018 ben ik begonnen met wandelen, ik had eigenlijk nog nooit een wandelroute gewandeld en ik dacht dat het wel leuk was om te gaan doen. Ik trok mijn stoute schoenen aan en voor ik het wist was ik onderweg, ik liep mee met een wandelweekend op de pelgrimsherberg in Vessem en er ging een hele andere wereld voor mij open. Een wereld die ging over saamhorigheid, verhalen vertellen, wat voor rugzak gebruik je wat neem je mee als je op Camino gaat, over blaren krijgen onderweg, de emoties die erbij komen kijken en de dankbaarheid etc.
Het lopen was voor mij toen nog te zwaar, ik was nagenoeg ongetraind, had geen goede schoenen en sokken en ik liep blaren. Maar het samenzijn met de groep, de geweldige verhalen over de Camino die ik hoorde, de film die ik zag over het onder weg zijn dat heeft een Camino zaadje bij mij gepland.
Lopen opbouwen
Daarna ben ik het lopen gaan opbouwen en zelf langere afstanden gaan lopen met wandelgroepen en alleen.
Ik leerde te vertragen en uit mijn hoofd te komen om onderweg te genieten van kleine dingen, ik leerde te luisteren naar het gezang van de vogels, ik leerde het bos te ruiken, de geur van de dennenbomen en ik leerde onderweg te zijn met mensen die net als ik dat familiegevoel krijgen van het samen onderweg zijn.
Ik vond het heerlijk om alleen een rugzak bij me te hebben waar alles in zat wat ik nodig had, mijn huis had ik op mijn rug en tjonge wat had ik eigenlijk maar weinig nodig.
Zelf een Camino lopen
Die wandelfamilie is altijd gebleven en ik kreeg de drang om zelf de Camino te gaan lopen en in 2019 ging ik op weg naar de Camino Ingles. Ik koos deze, de kleinste, bewust zodat ik ook wist dat ik het ging halen.
Aangezien ik fibromyalgie heb en het voor mij niet zo vanzelfsprekend is dat ik zulke afstanden kon lopen zonder blessures onderweg. Maar dat was voor mij geen reden om niet mijn gevoel te volgen en naar Spanje af te reizen voor mijn pelgrimage.
Ik ging bewust alleen, omdat ik de tijd voor mezelf wilde maken en mezelf wilde uitdagen om te zien of ik dat alleen zou kunnen lopen. Ik loop niet zo snel dus wilde ook niemand ophouden onderweg. Ook hier merkte ik dat op de Camino iedereen familie van elkaar is. Het maakt daar niet uit wie je ben, wat je afkomst is wat je voor kleding draagt, iedereen is gelijk en iedereen helpt elkaar indien nodig. Ik had de mooiste gesprekken met mede pelgrims, heel veel bewustwording momenten.
Wandelen met jezelf
Aan het slapen in de stapelbedden in de herbergen moest ik wel wennen, maar dat hoort erbij en was ook wel weer heel gezellig.
Maar ook veel gedachten over mezelf, waarom wil ik dit, waarom loop ik dit pad dat al duizenden mensen voor mij ook gelopen hebben? Hoe voelt het om mijn voetstappen hier achter te laten? Wat ga ik hier vinden, wat ik thuis niet gevonden krijg? Hoe vaak kun je in het normale leven lopen in stilte? Zijn in stilte? En je hoofd helemaal leegmaken?
De eerste paar dagen waren erg confronterend voor mezelf, maar ik leerde ook hoe mooi het is om alleen te lopen, hoe mooi de natuur is, hoe heerlijk de eucalyptusbomen ruiken. Wauw wat een stilte, wat een rijkdom om hier te kunnen lopen met mezelf en voor mezelf.
Ik ontmoette de mooiste mensen, ik keek in de prachtigste spiegels van andere mensen, wat een diepgang in de gesprekken met mensen die ik niet eens kende. Iedereen stond altijd voor me klaar, dat was heel fijn en bijzonder, ik voelde me gedragen.
Pluk de dag, zeker op de camino
Ik voelde me zo rijk en warm van binnen, zo krachtig dat ik dit pad alleen gelopen had.
Echt alleen was ik niet, want ik had veel mensen om mij heen. Soms kwam ik dezelfde mensen tegen maakte we een praatje tijdens het lopen en liepen we weer alleen verder. Met elkaar liepen we elke dag weer verder ieder op zijn of haar eigen pad, in je eigen tempo en op je eigen manier en alles is goed. De een gaat langzaam, de ander gaat snel. De een heeft haast en de ander niet en toch komen we allemaal aan op onze eindbestemming wat dat dan ook mag zijn. Als je eerder moet stoppen omdat je geblesseerd raakt onderweg is dat je eindbestemming, je weet nooit wat het is voor je er aan begint. Dat heeft de Camino mij wel geleerd, pluk de dag en we zien wel waar we die dag terechtkomen.
Santiago de Compostella
Dit pad was voor mij toch wel het onderweg zijn naar mezelf… Toen ik in Santiago aankwam, was ik in tranen…. Wauw ik heb het gehaald. Nooit gedacht dat ik het zou doen, nooit gedacht dat ik het zou halen en toch stond ik daar gewoon als stoere en nuchtere Brabantse op het plein van Santiago de Compostella en later kreeg ik mijn Compostella uitgereikt.
Ik stond daar alleen in de rij te wachten, toen duurde dat nog uren voordat je aan de beurt was, het regende buiten en de rij begon al buiten, dus we waren allemaal kletsnat, maar iedereen bleef staan in de rij. Kletsend en lachend met elkaar en ik voelde me zo alleen.
Uiteindelijk zag ik twee bekenden die vrijwilliger waren in de huiskamer uit Vessem. O wat was ik blij iemand bekends te zien.
Want in die rij heb ik me ook zo eenzaam gevoeld.
Zij bleven bij me staan en vingen me op toen ik mijn Compostella had opgehaald, tranen van geluk overspoelde mij en ik was zo dankbaar voor hun knuffel vol liefde, ik was zo trots op wat ik gedaan had en zo voelde ik weer: “de Caminofamilie zorgt voor iedereen”.
Karin
..
