Frans
De pelgrimsreis van een Mariakindje
Het zal begin mei 1956 geweest zijn.
De IJsheiligen waren nog niet langs geweest en ik stond te bibberen in mijn korte broek naast de parochiekerk in Elshout, mijn geboortedorp.
Het dorp ook waar in de meimaand de Wonderbare Moeder wordt vereerd, een echte bedevaartplaats, waar in die tijd nog veel mensen naar toe kwamen.
Velen te voet, ook wel in bussen van wat verder weg, soms compleet met fanfare of harmonie, maar ook veel op de fiets.
Het was deze groep fietsende bedevaartgangers, pelgrims als je wilt, die de belangstellingen had van mij en mijn vrienden van de Sint Jansgroep, de verkenners. Nu zouden we Scouting zeggen.
Wij stonden daar op voorspraak van onze aalmoezenier, Kapelaan Leijtens als ik me goed herinner. Alhoewel er al ruim tien jaar geen fietsen meer waren gestolen in Elshout, verdienden wij wat bij voor onze verenigingskas met het stallen van fietsen.
Dat kostte de bedevaartgangers een dubbeltje.
Niet zo duur zouden we nu zeggen, maar toen waren nog veel dubbeltjes van echt zilver.
Ik herinner me nog, dat lang niet alle bedevaartgangers zomaar een dubbeltje wilden betalen, we moesten echt onze overredingskracht inzetten om de bijdrage te ontvangen. Als tegenprestatie maakten we dan dubbele papieren garderobebonnetjes aan het stuur en drukten het andere deel de bedevaartganger in de hand. We gebruikten iedere week een andere kleur
Twee kanten van pelgrimeren
Ik denk dat in die jaren de kiem is gelegd voor mijn houding en gedachten over pelgrimeren.
In mijn kinderjaren hielp ik pelgrims opvangen en bedienen. We verdienden aan pelgrims door het fietsen stallen en het verkopen van vlaggetjes.
Dat model zag ik ook tussen Pamplona en Santiago, op de Camino Frances.
Pelgrims brachten geld in het laatje.
Ik heb toen eens een blogje geschreven over de broodmaffia lang de camino.
Overal waren bocadillos te koop, maar een brood scoren was er niet bij.
Zo wordt de streek langs de “camino” opgebouwd met dubbeltjes en kwartjes. Niks mis mee, maar mooi en goed om dat spel ook te zien.
Heen of terug
Het eerste boek dat ik over camino-reizen las, was van Herman Vuistje, Pelgrim zonder God.
Dat was ergens in 1980 of zo, hij deed verslag van zijn reis terug van Santiago naar Amsterdam.
Mijn reis naar Santiago verliep ook anders dan van huis naar Santiago.
Het eerste deel dat wij liepen, Corry en ik, was van Pamplona naar Santiago, zeven heerlijke weken op ons gemak. Het was in 2015 ons cadeau aan elkaar voor onze Gouden Bruiloft.
Het tweede deel liep ik solo van Lourdes naar Pamplona.
Heerlijk drie weken op mijn gemak langs en over de Pyreneeën.
Ook weer met de neus naar Santiago, maar wel dichter bij huis.
De laatste etappe was die van huis naar Lourdes, maar wel op de fiets, want Frankrijk is te groot om door te lopen voor ons.
Van Drunen tot Vezelay fietste Corry mee. Daarna ging ik alleen verder.
Vijf weken heerlijk onderweg.
De reis van Drunen naar Santiago zat er op.
Bedevaartplaatsen voor Maria.
Na mijn jeugd in Elshout in de vijftiger jaren van de vorige eeuw kwamen de Roaring Sixties.
Veel van de christelijke waarden raakten bestoft en het laatste wat ik van mijn geloof heb overgehouden is het bidden van drie Weesgegroetjes en het opsteken van kaarsjes bij Mariakapellen.
In mei, de Mariamaand, naar Den Bosch, Heikant , Spoordonk, Handel , Banneux, Scherpenheuvel, Kevelaer , Meersel Dreef en Lourdes om er maar eens wat heel bekende op een rijtje te zetten.
Daarnaast nog bijna een niet te tellen aantal kapellen onderweg al wandelend of op de fiets.
Dit alles bij elkaar heeft me ook veel gebracht, ik kan terugzien op indrukwekkende ontmoetingen met andere bezoekers van die kapellen. Mensen die troost vonden om het verlies van een partner, mensen die steun zochten bij een ziekte of bij een op handen zijnde operatie.
Natuurlijk, soms was het net kermis daar, maar als je goed keek en kijkt zie je de ernst waarmee men op bezoek komt.
Ik heb er vele mooie gesprekken gevoerd.
Omdenken
Het wordt algemeen zo gezien dat een pelgrimsreis een metafoor is voor het levenspad. Ik draai het graag om en zie het zo, dat je levenspad jouw pelgrimsreis is.
Die paar weken of maanden per jaar dat je verder weg op pad bent, geven je hooguit inspiratie om weer verder te gaan op je dagelijkse pad. Dag na dag en niet alleen een paar weken of maanden, waar je dan later jaren op gaat teren.
Zo zie ik mijn pad, steeds onderweg, steeds zoekend naar de juiste weg, steeds stappen makend en lerend. Dat doet me goed, zo heb ik een waardevol leven. Het voordeel is dat ik altijd wel wat te vertellen heb en niet steeds hoef terug te vallen op vervolgen tijden.
Dat betekent ook dat ik me het hele jaar door met pelgrimeren bezig mag/moet houden, dat is heerlijk.
Plannen
Het laatste half jaar heb ik druk gewerkt aan een nieuwe website voor Pelgrimsherberg Kafarnaum in Vessem. Eigenlijk teveel, want ik ben er moe van, beweeg te weinig en besteed er veel te veel tijd aan. Maar het is nu bijna klaar en ga ik het er van nemen.
Het wordt een pelgrimsreis speciaal voor een ouder echtpaar.
Dat zijn we toch?
Met eigenlijk alleen maar last van PHPD, gaan we welgemoed op reis, minimaal zes weken als het allemaal goed gaat. Met auto, caravan, fietsen en wandelschoenen.
We zullen zeker mooie fietstochten maken en mooi wandelingen.
Maar geen weken achter elkaar en op een aangepast tempo.
Het enige doel wat we stellen is een weekend in Fatima zijn en daar de Mariaverering beleven.
Maar we passeren onderweg ook mooie en bekende pelgrimspaden, dus zeker is het dat we daar ook een kilometertje mee gaan pikken.
Wie weet gaan we nog Jacobsschelpen, coquilles, eten.
Die hebben we nog tegoed in Santiago de Compostella.
Zomer 2024
Deze zomer zijn we weer terug en dan worden de kernwoorden;
Pelgrimsherberg, Ons Kloosterpad, Kloosterfietspad, Camini, Camibiki, samen fietsen, samen bridgen, samen op pad naar wat we nog meer verzinnen.
Kortom, genoeg te doen op ons levenspad, genoeg om het te bezien als een waardevolle pelgrimstocht