Elza
Vele wegen 4
Bevrijdingsdag
Vanmorgen reed ik door de stille polder naar het station. Het was nog vroeg en het was stil op de weg. Ik voelde mezelf ook stil en reed 70 op een weg waar je 80 mag. Een auto haalde me in. De bestuurder dacht vast : ‘weer een zondagrijder’. En inderdaad: het is zondag vandaag: Bevrijdingsdag in meerdere opzichten. Het is 5 mei èn zondag. In de wereld is het bevrijdingsdag maar ook vóór de wereld is het Bevrijdingsdag met een hoofdletter. Op mijn rugzak draag ik de pin van het Westerborkpad: prikkeldraad. Op een of andere manier is deze niet horizontaal op mijn rugzak terecht gekomen maar verticaal. Dat betekent voor mij dat het prikkeldraad mij niet tegen houdt (je kunt je nog verwonden aan de uitstekende punten) maar ik kan er door, dóór het prikkeldraad dat nu verticaal is gezet: ik ben vrij. Dat geloof ik, ik heb hoop, er is een doorgang naar de toekomst. Een Mens heeft mij vrijgemaakt. Een Mens met een hoofdletter.
In vrijheid lopen
Ik ga wandelen in vrijheid vandaag. Een etappe van Ons Kloosterpad vanaf Eindhoven naar Vessem. Die vrijheid is niet makkelijk. Het is een weg van bergen en dalen, met vallen/struikelen en opstaan. Met gebrek en heling….Ik ken het met mijn lichaam en mijn geest. Je hoeft mij niets te vertellen daarover. En ik ben niet de enige daarin. Er zijn velen onderweg met mij, pelgrims die met mij samen oplopen: God zij dank daarvoor.
Terwijl ik hier in Woerden zit te wachten op de trein naar Utrecht en vandaar naar Eindhoven beginnen de grote klokken in de stad te luiden. Ze voelen als een warm welkom op het pad dat ik vandaag heb gekozen te gaan. Klokken spelen een belangrijke rol tijdens mijn weg door het leven. Ik heb ze vaak ‘s morgens gehoord als ik op pad ging: als bemoediging galmen de warme klanken over het land. Ik wil je uitnodigen met mij mee te gaan. Dichtbij of op afstand.
Op station Eindhoven loop ik mee met hordes opgewonden PSV supporters, met bierblikjes in de hand, richting de uitcheck poortjes. Zij gaan naar het stadion en ik loop richting het startpunt van mijn wandeling langs een etappe van Ons Kloosterpad. Dit keer via wandelknooppunten. Voor ‘noodgevallen’ heb ik de route in GPX op mijn telefoon.
Toch altijd met in mijn achterhoofd die bekende (pelgrims)woorden ‘wie verdwaalt vindt nieuwe wegen’.
Ik laat de ronkende stad achter mij en begeef me in de groene strook langs de Dommel. Daar is jubelende vogelzang te horen, het fluitert en het knispert, het rikketikt, rietzangert, koekoekt en koert: het is voorjaar !
Ontmoeting
Na de skyline van onze microchips fabrikant bewonderd te hebben ontmoet ik 4 jonge mannen, studenten en werkenden, die van Vessem afkomen. Ze zijn enthousiast over de herberg. Ik raad hen aan (ik kan het niet laten), als ze een kans zien, vanaf Vessem naar Santiago te lopen. Één van hen heeft al een stuk gelopen naar Santiago. Ze waarschuwen me voor het natte pad langs de beek de Run en we nemen afscheid van elkaar met een Buen Camino. Dat zit wel goed, denk ik. Inderdaad is het pad langs de Run nogal nat. Hele ‘rivieren’ komen uit het ‘binnenland’ om hun water te lozen op de Run. Voor het eerst ‘ontklem’ ik mijn stokken om daarmee begaanbare ondergrond te vinden. Het lukt.
En verder constateer ik, al gaande, dat het vandaag een meer dan perfecte wandeldag is.
In Zandoerle, bij de kapel, begroeten tjilpende huismussen mij. Ze bivakkeren vooral in de diverse hagen. Op de achtergrond fluiten merels en af en toe stijgt/daalt een vliegtuig vanaf Eindhoven Airport. Tja…..we leven in Nederland en vliegen wat af.
Ik probeer dat te beperken, zoveel mogelijk. Ook in het aan- en afreizen naar camino’s in het zuiden.
Ik ontmoet twee Poolse arbeiders. Zij zijn asperges aan het steken. De machine tilt het plastic op, zij steken de asperges waarvan het kopje boven t zand uitsteekt. Dan spant de machine het plastic er weer overheen. Zij zijn zeer tevreden, vertellen zij in nederlands/duits/pools, over de kwaliteit van de asperges. Ik kon aan de zijkant van het veld met moeite langs een waterplas komen. Maar misschien houden asperges van veel water ?!
Het is al 5 uur als ik de Pelgrimsherberg in Vessem binnenstap. En natuurlijk hebben ze op mij gerekend, want ik heb gereserveerd. Heerlijk om langs één van de vele wegen weer opnieuw in de pelgrimsherberg aan te komen.
Ik ben deze keer de enige gast. Ik ontmoet de gastvrouwen. Ze hebben het de afgelopen week overigens best wel druk gehad. Gisteren nog met 11 mensen bij het avondeten, vertellen zij.
‘s Avonds wordt de kachel aangemaakt, vooral ook bedoelt voor de gezelligheid. En dat is het: gezellig !
Ontbijttijd is 8.00 morgenochtend en daarna komt de nieuwe gastmensen. En ze hebben taart bij de koffie ingekocht voor mijn verjaardag. Hoe lief is dat. Morgen word ik 68 jaar jong en ik vier dat heel graag in Vessem