Elza
De vele wegen naar Vessem 7
Mijn poes wekt mij al vroeg. Weet zij dat ik weer op pad mag gaan voor één van de vele wegen naar Vessem ?
Vandaag de zevende in de blogserie ‘De wegen naar Vessem.
Het is bewolkt maar droog en heel zacht. Hollands weer, dus regencape mee.
OV reizigers zijn ‘s morgens nogal gesloten( of opgesloten in hun smartphone). Meestal is het dan heel stil op de perrons en in de treinen. Voor mij een perfecte gelegenheid om nog wat te mijmeren over mijn drukke dag van gisteren, waar ik vannacht ook nog even een beetje mee bezig was. Nu gelegenheid het tijdens mijn reis los te laten om straks met open hart en open blik te starten met een etappe van de Camino Brabant richting Vessem.
De treinen hebben vertraging. Dat komt goed uit dan kan ik de vertraagde trein naar Eindhoven nemen zodat ik zeker de bus naar halte Turfweg haal. Elk nadeel heeft enz…..Wel fijn dat OV.
Aan de randen van de grijze wolkendeken zie ik licht en een stukje blauw als ik naar het zuiden trein. De lage herfstzon komt tevoorschijn en met haar zachte licht kleurt ze het landschap. Het wordt vast een mooie dag. Al mijmerende ervaar ik: reizen doet loslaten, doet afstand nemen. Onderweg gaan maakt vrij voor de toekomst.
Misschien hou ik daarom wel zo van de Weg!
Als ik de bus uitstap gaat mijn jas aan de rugzak en ik zoek de aansluiting met de route. Dat is gauw gevonden.
Ik heb de hele Camino Brabant in Komoot en de route is ook gemarkeerd.
In Veldhoven Dorp staat een grote kerk met een kleine Mariakapel waar ik een kaarsje aansteek.
Voor……de (hele) wereld. Voor alles en iedereen. Ik kan geen keuze maken. Want waar en voor wie is het niet nodig? Alles en iedereen heeft het nodig dat er een licht ontstoken wordt, een licht als een hand die naar de hemel reikt. Daar is Iemand die hoort.
Handen naar de hemel
Dan gaat het verder langs de Camino Brabant met de witte schelp en de witte pijl op een rood veld als markering. Ik herken nu ook plekken onderweg waar ik vaker ben geweest. Ik wil niet zeggen dat ik Brabant kèn maar er is wel her-kenning en daarbij behorende herinneringen.
Het is heerlijk stil in de herfstachtige bossen waar nu groen plaatsmaakt voor gele en bruine tinten. En natuurlijk de paddenstoelen in alle vormen en kleuren.
Bij de kapel O.L.Vr. van ‘t Zand sta ik even stil en steek opnieuw een kaars aan: er kunnen niet genoeg kaarsen als handen van licht naar de hemel worden uitgestrekt: een roep, een schreeuw om aandacht, om vrede !
Deze kapel is ook een van de twee kapellen waar mijn Camini (vanuit Vessem) van volgend jaar langs gaat onder de naam: ‘Tussen twee kapellen’. Ik nodig je van harte uit deze bijzondere Camini, met veel stilte tussen de kapellen, met mij mee te lopen. Er is tenslotte genoeg om stil voor te zijn.
Let op de website waar straks de datum wordt vermeld. Dit is geen reclame voor mijzelf noch voor Vessem maar een uitnodiging van de stilte voor de Stilte. Je kunt het ook beleven als een oefening in aandacht.
Het laatste stuk gaat langs Brabantse akkergronden en over rechte wegen. Langs een kaasautomaat, een eierenautomaat en een boerderijwinkel. Allemaal verleidingen. Ik bezwijk alleen voor de kaasautomaat.
Aankomst en aandacht
De lucht wordt steeds blauwer en de zon schijnt.
Wat mooi als ik dan in Vessem aankom. In de mooie tuin zit iemand te genieten van de laatste zonnestralen. Het is vol deze dag: 10 gasten straks aan tafel. En broeder Fons schuifelt ook nog met zijn rollater binnen.
Fijn ook dat ik Anna weer eens zie. Zij is gastvrouw deze week, samen met Paul. Haar heb ik voor het eerst in Vessem ontmoet en daarna nog vaker.
Ze doen voortreffelijk werk in de keuken. Het begint al heerlijk te ruiken. En natuurlijk wordt er thee of koffie aangeboden als je binnen komt.
Bij voorkeur je stappers uit en je sloffen aan en je rugzak neer laten ploffen in de buurt van de kapstok. Zij hebben belangstelling voor jou en voor je wandelbelevenissen. Er is aandacht voor je tocht en je plannen.
Het valt mij op dat er deze keer geen Caminowandelaars bij de groep zijn. In ieder geval geen mensen die naar Santiago zijn geweest. Wel sportievelingen die wandelen. Mensen die Ons Kloosterpad lopen of de Minipelgrimage.
Dat geeft een andere sfeer dan aan tafel zitten met Santiagogangers. Na het eten zitten we, op twee na, nog gezellig bij de houtkachel en houden we ons vooral bezig met de route van de wandelaars die de volgende dag weer op pad gaan. Adviezen, tips, routepunten. Al dat soort onderwerpen komen langs. Tenslotte blijf ik met Paul en Anna achter. Zij schenken nog een wijntje en we wisselen caminobelevenissen uit. En ook stukjes van de gewone, kostbare en kwetsbare levens van onszelf komen aan de orde. Daarna wordt het dan toch echt tijd om te gaan slapen.
De gastmensen hebben een drukke dag achter de rug en morgen weten ze ook nog niet hoe het gaat verlopen. Altijd een verassing hier in Vessem.
