Eindpunt Vessem ??
Op stap met Elza Vis, een verslag
Vandaag begeleid ik een activiteit van/voor de Pelgrimsherberg in Vessem: www.pelgrimsherherg.nl
Deze wandeling vanaf een bushalte in Veldhoven (rand Eindhoven) gaat naar de Pelgrimsherberg en heeft als naam/motto ‘Eindpunt Vessem ??’.
Die vraagtekens zijn geen tikfouten, ze zijn bewust gekozen. Een vraag of de Pelgrimsherberg een eindpunt van deze wandeling is of …..??
Zelf begon ik mijn pelgrimstocht richting het zuiden/Santiago in Vessem(2017), met de route Via Monastica.
Maar vanaf Vessem kun je meer mooie tochten maken en routes lopen.
Zie mijn blogs op de website van de pelgrimsherberg in de Pelgrimmer met de titel: Vele wegen naar Vessem.
Ik reis dus met mijn favoriete OV naar die bushalte in Veldhoven en start daar met een paar mensen en een hondje(aangelijnd) via o.a. een kapel, lunchbanken, zand- en bospaden, open gedeelten en modderige landwegen, genietend van de herfstsfeer, naar de herberg. Je zou kunnen zeggen: een route waarop je de ervaringen van een langere tocht op je pad zult vinden, behalve heuvels en bergen dan. Een mini…..
Ik had besloten, ondanks dat er geen massa’s mensen zich opgegeven hadden, deze wandeling toch door te laten gaan. Ik hou van enkelingen, van het getal ‘één’. Elk enkel mens telt voor vòl. En daarbij komt dat er heel veel pelgrims de tocht naar het zuiden alleen gaan. Het is dus niet alleen de route maar ook het alleen gaan die naar een pelgrimage verwijzen.
Mijn wens en verlangen is dat de deelnemers dit ook zo mogen beleven.
Dit eerste deel van het wandelverhaal schrijf ik tijdens mijn reis met het OV naar het startpunt. Daar kom ik iets later aan dan verwacht maar dat mag de pret niet drukken.
Ik stel me voor en deel de volgende tekst.
Voor wie ver moet reizen
Als je de reis
in z’n geheel had kunnen overzien,
was je misschien nooit
op pad gegaan,
had je nooit
die eerste stap gezet
van de plaats die je kende
naar de plaats die je niet kent.
Noem het een van de zegeningen
van de weg:
dat we die alleen in etappes zien
terwijl hij zich voor ons ontvouwt
en binnen bereik komt,
stap voor stap.
Het enige dat we kunnen doen
is gaan
en al gaande
de pelgrimsgeloftes doen:
wees trouw aan
de volgende stap;
vertrouw op meer
dan alleen de kaart;
geef gehoor aan de wegwijzers
van intuïtie en droom;
volg de ster
die alleen jij kunt herkennen;
houd je ogen open
voor de wonderen onderweg;
houd vol voorbij afleidingen,
voorbij vermoeidheid,
voorbij wat je verleidt om af te haken.
Er zijn ook geloften die alleen jij kent:
de geheime geloften
van jouw unieke pad
en de nieuwe die nodig blijken
als de weg zich opent
langs kronkelwegen
die je niet had kunnen voorzien.
Houd ze, breek ze, maak ze opnieuw;
elke gelofte wordt deel van je pad.
Elke keuze geeft vorm aan de weg
die je zal brengen naar de plaats
waar je tenslotte zult knielen
om aan te bieden
het geschenk zo nodig
het geschenk dat alleen jij kunt geven
voordat je je omkeert naar huis
langs een andere weg.
Uit:
Jan Richardson, Circle of grace, A book of blessings for the seasons (vertaling Saskia Leene).
Zie ook: https://nijkleaster.frl/teksten-proza/
We maken verder kennis met elkaar en gaan op pad door het bosje richting de kapel in Zandoerle nadat we eerst een zwarte jonge labrador die door het prikkeldraad was gegaan, helpen verlossen. Duizend excuses van de eigenaresse.
Bij de kapel is er een moment van stilstaan en de behoefte een kaars aan te steken.
We vervolgen, onder de grijze herfst-deken die tussen de zon en de aarde ligt, onze weg. Soms sprekend en soms zwijgend. Genietend van de verstilling, een herfststilte zonder een zuchtje wind. Daar word je vanzelf stil van.
Op een bankje in het herfstbos gebruiken we onze lunch. De sfeer is goed en het voelt zo veilig dat we stukjes uit ons leven, onze ‘rugzak’, met elkaar delen. We hoeven ons niet helemaal te verbergen voor elkaar.
Onderweg op de route laten zich een eekhoorn en een ree zien. Altijd een mooie waarneming.
Later in de herberg verwoordt een van de deelnemers haar beleving van deze route met de woorden dat de verbinding hier net zo voelt als op de échte Camino. Beide deelnemers hebben stukken van de zgn. échte Camino gelopen en kennen de sfeer ervan.
Wat en waar is eigenlijk de ‘échte Camino’ ? Vraag ik mijzelf in stilte af.
Bij de grote houten richtingaanwijzer bij de ingang van de Pelgrimsherberg bekijken we alle routes die hierlangs gaan of beginnen: een inspiratiebron.
Op deze plek lees ik een ‘pelgrimszegen’.
Ik hoop deze activiteit die vanuit en naar Vessem gaat volgend voorjaar weer aan te bieden.
Door een voorjaarslandschap i.p.v. een herfstlandschap onder een grijze deken. Welkom !
Reacties