Jeanette
Afgelopen september liep ik samen met Fokke, mijn echtgenoot, de Fishermans’ Trail langs de Atlantische kust in Portugal. Van São Torpes naar Cabo de São Vicente bij Sagres in de Algarve. Geen Camino, al had deze Trail ook zomaar voor een Camino door kunnen gaan.
Jacobusmomentjes
Op het startpunt in São Torpes kijk ik naar het lange nog onbekende pad dat voor ons ligt. Voor we starten draai ik me nog een keer om richting Sines, vanwaar we zojuist met een taxi gekomen zijn.
De grote stad zie ik niet, want mijn oog valt op iets anders. Mijn hart maakt een klein vreugdesprongetje. Daar op de Trail die geen Camino is, zie ik de zo vertrouwde gele schelp en gele pijl. De pijl wijst naar de nog honderden kilometers verderop gelegen Kathedraal in Santiago de Compostela, Spanje.
Wij kijken elkaar verrast aan, dit is een waar Jacobusmomentje. Ook al lopen wij zo meteen de andere kant op en zullen we met iedere stap die we zetten verder van de Kathedraal verwijderd raken, de apostel Jacobus is met ons. Ook op deze Trail.
De eerste dagen komen we geregeld een schelp en pijl tegen die de andere kant op wijst. En keer op keer voelt het als een Jacobusmomentje. Na een paar dagen zien we geen gele schelpen en pijlen meer, maar de Jacobusmomentjes, het gevoel van geluk en van dankbaarheid blijven elkaar in rap tempo opvolgen, als lopen we een Camino.
Beiden hebben we de schelp aan onze rugzak hangen, omdat de schelp aan onze rugzak en bij ons hoort. Het geeft zowel bij de vele andere wandelaars als Portugezen herkenning. Spontaan worden we aangesproken. Er volgen gesprekken in het Duits, Engels en Nederlands, op de kliffen, op terrasjes en in hostels. Over de Camino, over het wandelen, over de vrijheid van het op pad zijn, over de indrukwekkende ruige steile kliffen en natuur waar we over en langs lopen. In één van de hostels wordt ons het hemd van het lijf gevraagd over de Camino naar Santiago de Compostela door een jonge vrouw, als ze in de gaten krijgt dat wij pelgrims zijn. Nu loopt ze deze Trail, maar volgend jaar wil ze de Camino Portuguès gaan lopen. Wij vertellen, beantwoorden haar vragen en zien haar enthousiasme om de Camino te gaan lopen groeien.
Ook aan rugzakken van sommige andere wandelaars zien we schelpen hangen of een badge met de gele schelp of pijl. Pelgrims.
Op deze Trail die geen Camino is, klinken de ‘Bom Caminho’s’ en ‘Buen Camino’s’ dagelijks. Er ontstaat zelfs een vriendschap met een Duits pelgrimskoppel, met wie we onze Camino ervaringen delen en onze Camino plannen voor komend jaar bespreken. Iedere ontmoeting, ieder gesprek, ervaren we als een mooi Jacobusmomentje.
Het heeft zo moeten zijn
Er zijn vlakke stukken op het pad, maar ook steile, pittige dalingen en klimmetjes. Met mijn korte benen valt dat lang niet altijd mee, maar dapper zet ik door. Tot we een bijna kaarsrechte hoge rotsige afstap krijgen, waarin we gelijk negentig graden moeten draaien in een bocht. Daar staan we, samen te kijken hoe we dit gaan doen. Want ook Fokke heeft geen lange benen. We laten twee jonge wandelaars voorgaan en bekijken goed hoe en waar zij hun voeten neerzetten. Zij stappen, springen bijna, de afstap af om vervolgens na de bocht weer omhoog te klimmen. Voor we het weten zijn ze uit ons gezichtsveld. Daar staan we. Wat we ook proberen, we krijgen deze voor ons te hoge afstap niet voor elkaar.
Een Duitse vrouw haalt ons in en gelijk volgt er een Jacobusmomentje. Het is geen toeval, maar het heeft zo moeten zijn, dat juist zij ons op dit moment, bij deze afstap passeert. De vrouw blijkt outdoor-instructrice te zijn. Met veel rust en engelengeduld begeleidt ze ons één voor één en stap voor stap, deze pittige afstap af. Ze legt uit wanneer we onze handen voor houvast moeten gebruiken en wanneer we een loopstok als steun gebruiken. Op de ruige kliffen langs de bulderende Atlantische oceaan, krijgen wij in de volle zon een praktijkles hoe pittige afdalingen te nemen. Het lukt ons en dankbaar vervolgen we ons pad.
Een blij weerzien
De eerste keer dat wij aankwamen bij de Kathedraal in Santiago de Compostela overheerste vooral het gevoel van teleurstelling. Teleurstelling omdat onze geweldige Camino, het indrukwekkende pad voorbij was. We moesten weer terugkeren naar de maatschappij die we vier maandenlang achter ons konden laten en plaats had gemaakt voor de bijzondere wereld van de pelgrims. Vervolgens maakte de teleurstelling op het plein, waar de Apostel ons vanaf de Kathedraal verwelkomt, plaats voor vreugde en blijdschap bij het weerzien van zoveel bekende pelgrims die we op ons pad tegenkwamen. Vele omhelzingen en knuffels volgden.
Vanaf een afstandje zien we het pad al drukker worden met toeristen, in de verte blinkt het vele blik op vier wielen in de zon. Net als tijdens de Camino, zijn we ook nu geneigd om deze laatste kilometers te gaan vertragen. Ons tempo te verlagen om het moment van aankomst zo lang mogelijk uit te stellen. Zodra we de laatste tweehonderd meter afleggen van de Trail, begint het gevoel van teleurstelling te overheersen. We worden opgeslokt in de grote toeristische mensenmassa. De vuurtoren en het kapelletje op de Kaap zijn wegens renovatie afgesloten met hekken. Zo eindigt onze indrukwekkende Trail die geen Camino is, maar daar zo maar voor door had kunnen gaan. Tussen de honderden toeristen is het zoeken naar andere wandelaars. Een enkeling komen we nog tegen. Net als ons, teleurgesteld en verward, zich afvragend is dit het nu. Een half uur eerder liepen we nog op de ruige kliffen in een sfeer en gemoedelijkheid als was de Trail een Camino. Nu staan we verloren op ons eindpunt van de Trail. We werpen nog een blik op de eindeloze blauwe oceaan en lopen dan in stilte naar ons overnachtingsadres.
Een paar dagen later in Lagos, komen we veel wandelaars van de Trail weer tegen. Iedereen is blij elkaar weer te zien. Ongemerkt zijn we net als op de Camino, ook op de Trail verbonden geraakt met elkaar. Het voelt in deze toeristische stad een klein beetje als bekende pelgrims terug zien op het plein.
Met mooie herinneringen aan een geweldige Trail die geen Camino is, keren we terug naar huis. Wetende dat we komend voorjaar weer een Camino zullen lopen en met iedere stap die we dan zetten, niet verder verwijderd raken maar juist dichterbij de Kathedraal zullen komen.
