Wim
Het begin van mijn Camino-leven
Het is 19 juli 2019. Ik schuifel mee in een lange rij van pelgrims in de mooie kathedraal van Santiago de Compostela. Ik heb de crypte bezocht en in een serene sfeer staan kijken naar de zilveren kist, het graf van Jacobus de Meerdere. Nu schuifelen we richting een smalle opening aan de zijkant van de kathedraal. De rij wordt door de smalle opening vanzelf teruggebracht naar één persoon. Via een kleine trap omhoog bereik ik het beeld van Jacobus. Het beeld is gericht op de kathedraal beneden mij en ik leg mijn handen op de schouders van het beeld. Dan besef ik dat ik een schakel ben in de ketting van vele miljoenen pelgrims die mij zijn voorgegaan. Het raakt me, ik denk aan verbinden. Het verbindt mij op deze tastbare manier met een wonderbaarlijke geschiedenis. Het is mooi, het voelt goed.
Onvergetelijk
Ik ben hier beland na een wandeltocht van 106 dagen. Gestart in mijn woonplaats Rotterdam/Barendrecht op 3 april 2019. Samen met twee vrienden. Net na mijn pensioen vertrokken met als reden een brug te slaan van een gestructureerd arbeidsleven naar een vrij pensioenleven. Het is veel meer geworden dan dat. Die brug is geslagen, dat klopt, maar er is nog zoveel meer bij gekomen. Zoveel, dat ik daar tot op de dag van vandaag, nu bijna vijf jaar later, nog dagelijks aan herinnerd wordt, mee leef, naar leef.
Deze eerste Camino was een onvergetelijke ervaring. Een aaneenschakeling van prachtige routes, natuur, zonsopkomsten en ondergangen, landschappen, rijke ervaringen qua slaapplaatsen, ontbijtjes, lunches vaak gewoon langs de kant van de weg, diners in vele variaties, regen, zon, warmte, kou, wind, ontberingen, verdieping, verwarming, rust, bezoeken aan vele kapelletjes, kerken, kathedralen, en fantastische ontmoetingen en verbinding met zulke mooie, lieve, interessante mensen.
De Camino is nog niet klaar met mij. Dit jaar begin ik inmiddels aan mijn vijfde tocht. Deze keer langs de Noord route.
Buen Camino
Wim