Wim
Het gaat wel eens mis
De weg dwingt wel respect af
Ik geef het toe. Er zat wel wat bravoure bij toen ik, in september 2022, aan de Camino de Norte begon. Weer op pad, samen met mijn twee vrienden Peter en Victor. Het plan was duidelijk. Met de Flixbus vanaf Rotterdam naar San Sebastian en vandaaruit even terug naar Irùn. De startplaats voor ons. Weer een mooi avontuur met z’n drieën. Corona en persoonlijke omstandigheden hadden er voor gezorgd dat dat alweer even geleden was om samen op pad te gaan. De onvergetelijke ervaringen van onze “grote” Camino, vanaf huis gelopen in 2019, zorgde vooraf voor een heerlijke stemming als we elkaar ontmoeten in de Huiskamer van het centraal station in Rotterdam. Een horeca gelegenheid die je op meerdere stations in Nederland aantreft.
Weer met elkaar op pad, weer een Camino lopen. Geweldig. Voor Victor was het nog even spannend, want een dag voor ons vertrek zorgde een afspraak bij de tandarts er bijna voor dat het voor de start al klaar zou zijn. Gelukkig niet. De pijnstillers zouden later nog goed van pas komen. Wachtend op de bus ontstond het idee om van Huiskamer naar Huiskamer te reizen. Deze keer waren we van plan om, in Santiago, een bezoek te brengen aan de Huiskamer van de Lage Landen in het Pelgrimsbureau van Santiago Rua Carrets 33.
Of ik voor deze Camino getraind had? Mhh…een beetje. Daar zat dus al wat bravoure in. Ik dacht, ik ben toch een ervaren Camino-loper inmiddels. Gewoon met regelmaat op pad in Nederland met de Pelgrims For Ever, de laatste periode met een “zware” rugzak en dan zal het wel loslopen, letterlijk en figuurlijk. Mijn conditie zal wel goed zijn en mijn gewicht, ach, het leven is goed voor me en dat was ook wel een beetje te zien. Ik stond letterlijk “stevig” in het leven. Steviger dan in 2019.
Op de eerste etappe van Irùn naar Pasaia, kwam ik mezelf al goed tegen. De route “bovenlangs” was zwaar met veel hoogte meters en een grillig pad. Een stukje verkeerd lopen betekend weer terug en wat eerst al omlaag ging gaat dan weer omhoog. Pittig. Dat was echter niet de enige uitdaging. Het was zaak om op tijd bij de albergue aan te komen omdat daar maar 14 slaapplaatsen zijn en reserveren niet kon. Via de app houden Victor en Peter me op de hoogte. Ze zijn al bij de slaapplaats en er zijn nog maar 4 plaatsen over appen ze. Doorlopen dus!
En dan dwingt de Camino zijn respect af. Het was mistig, regenachtig, nat, glibberig en steil. Niet opgelet en daar lag ik, op mijn rug, onderuit gegleden op een heel steil straatje, vlak voor het binnenlopen van het dorpje Pasaia. Handen kapot, zeer achterwerk. Met moeite kom ik overeind en vervolg vermoeid mijn weg. Ik heb er te licht over gedacht. Ik zou dit ook wel weer even doen. Schoenen aan, rugzak omhangen en gaan. Ik was gewaarschuwd.
Niet mijn val of mijn slechte conditie zouden er uiteindelijk voor zorgen dat we deze Camino niet konden afmaken. Na ruim 250 km zijn we in Castro Urdiales. We keren om en gaan terug naar huis. Ikzelf ben, door mijn slechte conditie, elke dag aan het “werken” om de kilometers te overbruggen naar de volgende slaapplaats, maar Peter is écht ziek. Hij heeft veel last van zijn onderrug maar kan het niet goed definiëren. De pijnstillers van Victor komen nu goed van pas. We nemen een extra rustdag, maar Peter knapt niet op. Dan besluiten we alle drie terug te gaan naar huis. Thuis blijkt hij een blindedarmontsteking te hebben en beland ter observatie zelfs nog een dag in het ziekenhuis.
Het komt toch nog goed
Zo kan het dus ook. Het vergt wel wat moed om zo’n knoop door te hakken, maar doorlopen was echt geen opties. Ik ben er niet rauwig om, aan mijn klimmen en dalen op de eerste dag, heb ik een paar blauwe nagels over gehouden. Iets met verkeerd geveterde schoenen. Ik zal daar later eens een blog aan weiden. Maar het komt goed.
Inmiddels is Peter alweer lang hersteld, maar ziet voorlopig af van het lopen van Camino’s. Victor en ik zijn wel doorgegaan. Doorgegaan om fit te worden en te blijven. Gezonder leven, sporten, eten, veel wandelen. Zo zijn we weer in een prima conditie. Victor zeker ook, die is op dit moment aan het wandelen in Italië van Assisi naar Rome.
In september gaan we de Norte verder bewandelen en hopen weer in Santiago aan te komen. De tickets zijn geboekt en op het eerste stuk vanaf Castro Urdiales zijn twee plaatsen gereserveerd om te slapen. Ik zei het al, het komt tóch goed. Nu wél met respect voor de Camino wat betreft de uitdagingen en de mooie routes.
Buen Camino