Mien Vermeulen – van Zwam

Tijdens de maanden waarin gesproken woorden voor Mien niet meer mogelijk waren, was er steeds de hoop dat de diagnose de weg naar herstel aan zou geven. Voor allen, die op de een of andere wijze bij Mien betrokken waren (en zijn) is het niet te bevatten, dat zij ons na zo een kort ziekbed heeft verlaten.
De taal viel weg maar er was de ontdekking dat ons contact niet alleen bestond uit woorden. Er was een diep besef van gemeenschappelijkheid, die niet afhankelijk is van taal. Het was een moeilijk proces en een uitdaging om elkaar vanuit een diep verlangen te verstaan.

De vriendschap met Mien en Jos had een sterke bodem, die je zou kunnen formuleren als: “, contangere”, dat wil zeggen: dat je je laat raken door de goedheid van de ander. Van de persoon van Mien ging een sterk appél uit dat er in ieder mens een goedheidsdomein aanwezig is, waarin er ruimte is voor de ander om er te mogen zijn.
Wat Mien binnen de Pelgrimsherberg deed, was binnen en buiten het bestuur herkenbaar. Zij wist een netwerk op te bouwen waarin ze mensen tegenkwam die door haar geïnspireerd werden. Mien zag en beleefde de Pelgrimsherberg als een ontmoetingsplek, een plaats om te herbronnen. Voor vele vrijwilligers en gasten was het een uitnodiging om een nieuwe weg in te slaan. Vanuit datgene wat naar hen toekwam ontvouwde zich een zinvol stukje arbeid in hun leven.

Mien was in die zin een religieus mens dat het begrip “religare” (verbinden) bij haar een concrete betekenis kreeg doordat zij een ultiem voorbeeld was van een verbindend mens.
Wat ik prachtig vond om bij Mien de liefde voor Jos, voor haar kinderen en partners en voor haar kleinkinderen te zien en de wederkerige liefde van hen naar haar toe.
Ook ben ik dankbaar voor de vriendschap, zoals wij die mochten ondervinden.

Caroline Diessinks zegt het heel mooi:
Ik parafraseer haar als volgt:

Ik had zo graag met jou gelopen
Je laatste stappen tot aan de poort
Al was de nabijheid reeds verloren
Nu grijpt de stilte om ons heen
Luidkeels laat hij van zich horen
En gaat al fluisterend door merg en been
Een spreekwoord is: de tijd heelt wonden
maar het verlies van jou
wordt door deze zin niet sterker
Jouw naam herhaalt zich in al mijn gebeden
Veel van wat ik zeg is godgeklaagd
Toch zullen wij de toekomst moeten betreden
Omdat wat jij achterliet, dat van ons vraagt.

Mede namens het bestuur van Pelgrimsherberg Kafarnaüm

Prof. Dr. Cees Maas.