Karin
Karin zullen we een keer samen lopen?
Ik vind dat een lastige vraag, aangezien het lopen met een ander heel anders is dan alleen. Bij het samenlopen komt meer kijken. Het gaat erom dat je hetzelfde looptempo hebt . Loop je in een ander tempo dan je wandelmaatje, dan ga je je aanpassen en loop je te snel of te langzaam en dan ga je blaren lopen of krijg je blessures. Ook vind ik het soms heerlijk om juist alleen te lopen.
Wandelmaatje
Ik ben van alleen naar lopen met mijn wandelmaatje gegaan. Ik liep een keer mee met een wandelgroep. Ik ontmoette hier Astrid de enige Brabantse van het stel wat meteen voor een bijzondere band zorgde. We liepen samen altijd achteraan in de groep, omdat ons tempo lager lag. We bleken goed bij elkaar te passen en spraken al snel samen af om een keer te kletsen en ook te lopen.
Spannend
Vanaf daar zijn wij samen gaan lopen, werden we vriendinnen. Tot we vorig jaar besloten om samen een Camino te gaan lopen, ik vond het wel spannend, want je weet niet hoe het gaat als je 3 weken samen bent. Zal onze vriendschap dit trekken? Maar het ging heel erg goed.
Tempo
We lopen allebei met wandelstokken, omdat dat je lichaam en je gewrichten ontlast met het lopen. Al snel lopen wij in een kadans van TIK-STAP, TIK-STAP, TIK-STAP. Wij zijn geen hardlopers, wij lopen rustig en nemen alle tijd om te genieten van onze wandelingen. Omdat we niet zo snel lopen, ik denk 4,5 km per uur, kunnen we het ook langer volhouden. Elke 1,5 uur nemen we even pauze en dan gaan we weer door. Astrid is beter in de beklimmingen, ik loop dan altijd een heel stuk achter haar aan. Op de top wacht ze meestal op mij, dan kan ik even bijkomen en als we dan omlaag gaan dan ga ik weer wat sneller. Uiteindelijk lopen we dan weer gezellig samen.
Samen in stilte
Ik was altijd wat terughoudend in een wandelmaatje hebben, want dan moet ik de hele dag praten en ik wil ook juist stil kunnen zijn met het wandelen. Met Astrid is dat geen probleem, we kunnen ook heel goed uren naast elkaar lopen in stilte, allebei verzonken in onze eigen gedachten. We hebben respect voor elkaar, alles mag er zijn.
Trainingsweekenden
Deze zomer gaan we 5 weken op pad van Pamplona-Sarria dus er moet getraind worden en dat doen we vaak in de weekenden. We zaten in de trein onderweg naar Maastricht en het plan was om het NS pad Maastricht te gaan lopen.Tot ik onderweg het geweldige idee kreeg om het laatste stuk van het pelgrimspad te gaan lopen dus vanuit Visé. We gooiden onze plannen om en we treinden naar Maastricht en namen daar het boemeltreintje naar Visé. Dat is dus echt een klein oud en gammel treintje en dat brengt je helemaal naar Luik, zoals we ondertussen hebben ervaren.
Halte gemist
Onderweg effe kijken om hoeveel km het gaat, 35 km dat is wel wat lang maar goed we zien wel hoever we komen. Wanneer moeten we er eigenlijk uit? Want nergens stond iets van een naamplaats bij de treinhaltes en ja hoor, we reden Vise braaf voorbij. Pff wat nu?
De conductrice kwam er al snel aan en we vertelden dat we onderweg waren naar Visé maar dat we de halte gemist hadden en of we nu een nieuw kaartje moesten kopen. Ze was heel vriendelijk en zei, nee hoor blijf maar lekker zitten tot Luik en dan gaat deze trein weer terug naar Visé. Uiteindelijk kwamen we in Visé en stapten we snel uit. Visé is prachtig.
Vrienden op de Fiets
Astrid houdt vaak de route in de gaten en ik maak de foto’s en schrijf de verhalen op Polarsteps. We hebben heerlijk gelopen, steile hellingen, mooie afdalingen, in de natuur, in de stad en het was prachtig weer. Het was een goede kuitentrainer daar op de heuvels in Vise.
Na een lange dag lopen kwamen we uit in Maastricht bij Vrienden op de Fiets. Onze gastheer heet Jan, hij zegt zo als jullie straks nog weg gaan dan is hier de sleutel. Weggaan? Astrid en ik kijken elkaar aan. Nou nee hoor, wij zijn moe we gaan douchen en dan liggen we op tijd op bed. We gingen nog beslissen wat we de dag erop zouden gaan lopen, dat was makkelijk. Deze VODF lag pal aan de Sint-Pietersberg dus werd het de NS route van Maastricht. Aangezien we deze de vorige keer verkeerd hadden gelopen, wilde we hem nu toch wel goed gaan lopen. We namen afscheid van Jan en gingen daarna meteen de Sint-Pietersberg opklimmen, een pad van gedeeltelijke herkenning en wat was dat een prachtige route.
Samen genieten
Onze stokken tikken snel weer in de voor ons zo bekende cadans, TIK-STAP, TIK-STAP, TIK-STAP. Dat is de kracht van een fijn wandelmaatje, samen lachen, samen huilen, samen zijn, samen lopen, samen ontdekken, samen genieten en samen gelukkig zijn in de natuur. We lachen wat af onderweg, zoals de draaihekjes als we daar doorheen moeten met onze zware rugzak is het net een geboorte. Soms lukt het om je erdoorheen te wringen en soms ook helemaal niet, dan moeten we elkaar vooruit duwen of dan moet je toch echt je rugzak weer helemaal afdoen. Dat is zwaar en dat wil je eigenlijk niet. Dan denk je, wie heeft dit bedacht? Hadden ze vroeger geen pelgrims met grote rugzakken? Maar na deze hindernis overwonnen te hebben, vervolgen we de route weer.
Samen
Voor mij is het met Astrid heerlijk om samen te lopen, omdat als wij samen zijn ik toch in mijn eigen bubbel kan blijven, verzonken in mijn gedachten, samen genietend van de natuur de zon en de regen. Het is zo fijn om alles wat je ziet dan ook met haar te kunnen delen. Alles is goed waar we ook heengaan en waar we ook zijn omdat we genieten van het NU. Verkeerd lopen is samen ook zoveel leuker dan alleen.
Ik denk dat het voor iedereen anders is en dat het een ontdekkingstocht is wat jij het fijnst vindt, alleen lopen of juist samen met een ander of juist in een groep en alles is goed wat je ook kiest.