Jeanette
Ontmoetingen onderweg - 1
Het mooie van het op pad zijn, vind ik de vele ontmoetingen onderweg. Ontmoetingen met pelgrims, met toevallige passanten of lokale bevolking. Onbekenden. Mooie en soms ontroerende ontmoetingen met een verhaal over de alledaagse dingen in het leven of simpelweg een ‘Buen Camino’. Over de Camino, over het pad dat we gaan, over een mooie of verdrietige gebeurtenis. Geregeld vraag ik mijzelf af wie ik ben dat pelgrims, onbekenden, hun verhaal met mij willen delen. Ik blijf dat mooi en verwonderlijk vinden en ook ik spreek pelgrims, onbekenden aan om mijn verhaal met hen te delen.
Mooi vertaalde verhalen
Na een lange dag komen we aan bij een Nederlandse herberg in Frankrijk. De hartelijke ontvangst van de gastheer wordt gevolgd door een stevige handdruk van een Vlaamse pelgrim.
Buiten in het zonnetje praten we met elkaar over de weg die we gaan, over de ervaringen onderweg, over de groene omgeving waar we doorheen lopen.
’s Avonds zitten we met onze gastheer en -vrouw aan tafel, samen met zes andere pelgrims voor een lekkere voedzame pelgrimsmaaltijd. Drie van de pelgrims zijn Franstalig, de andere pelgrims Nederlandstalig. Omdat Fokke en ik een gebrekkige kennis van de Franse taal hebben, wordt het verhaal van de Fransen voor ons door de andere pelgrims in het Nederlands vertaald. En ons verhaal, over wie we zijn en waarom we de Camino lopen, wordt vertaald in het Frans. Allemaal hebben we onze eigen persoonlijke redenen om het pad van de Camino te gaan. Het is een fijne avond met over en weer mooie vertaalde verhalen.
De volgende ochtend zal blijken dat de Fransen goed Engels spreken, maar dat is de volgende ochtend pas. Tijdens het avondeten heeft niemand bedacht, ook wij niet, dat we in Frankrijk soms ook gewoon Engels kunnen spreken.
De Fransen zullen we onderweg nog een paar keer tegenkomen en iedere keer volgt er een hartelijke begroeting, een gesprek over de Camino in het… Engels.
De Vlaamse pelgrim
De volgende ochtend nemen we afscheid van onze gastheer -en vrouw en gaan we weer op pad. De Vlaamse pelgrim loopt met ons mee en er volgt al wandelend over de Camino naar de volgende herberg, een mooi gesprek. Een gesprek over actuele zaken in Nederland en België die ons bezighouden, over spirituele ervaringen, over vrijheid. We genieten van elkaars gezelschap, terwijl we de geel-blauwe routestickers volgen.
Midden in het gesprek vraag ik mezelf ineens hardop af of we hier een uur geleden ook niet liepen. Terwijl ik het hardop denk, zien Fokke en de pelgrim wat ik bedoel. Dezelfde boswerkers, dezelfde bomen, dezelfde klinkers op de weg als een uur geleden. Ergens zijn we verkeerd gelopen, maar waar? Lachend lopen we verder en al gauw pakken we het mooie gesprek dat we met zijn drieën hebben weer op. Dan komen we bij de kruising waar wij fout liepen.
.
Al pratend blijken we ongemerkt de blauw-gele routestickers te hebben gevolgd in plaats van de geel-blauwe routestickers. Met de GPS in de hand om er zeker van te zijn dat we niet nog een keer een rondje van vijf kilometer lopen, vervolgen we ons pad. Deze keer lopen we wel de goede kant op. Na een gezamenlijke lunch, zal de pelgrim ons vooruit gaan. Zijn benen zijn een stuk langer dan de onze en daardoor ligt zijn tempo ook iets hoger. Maar ook vanavond slapen we in dezelfde herberg, het afscheid wordt dan ook een “tot straks!”.
Een klein half uur nadat de pelgrim aankwam bij de Franse herberg, komen wij aan. Met twee biertjes in de hand, één voor Fokke en één voor mij, staat de pelgrim ons al op te wachten. We praten bij over dat deel van de route die we apart liepen en dan, nadat we met een dikke knuffel afscheid van elkaar hebben genomen, trekt hij zich terug om te rusten. Morgenochtend zal de pelgrim al vroeg vertrekken om een langere etappe te lopen en zullen onze wegen zich scheiden.
In de tuin van de Franse herberg
Na het afscheid treffen we in de tuin van de herberg vijf Nederlandse pelgrims. Wij sluiten bij hen aan en al gauw zijn er gezellige gesprekken over de Camino, over ontmoetingen onderweg, over pelgrims die we onderweg tegenkwamen en die zij ook ontmoet hebben.
Na zeven weken onderweg te zijn hebben wij allang geen besef meer van datum en tijd, tot één van de pelgrims zegt dat het de vierde mei is, dodenherdenking in Nederland.
Even voor 20.00 uur zoeken we op één van de telefoons de livebeelden op van de herdenking op de Dam in Amsterdam. We horen de “Last Post” en samen met al die mensen die we op het kleine beeldscherm op de Dam zien staan, houden ook wij, zeven Nederlandse pelgrims, zittend in een kring, in de tuin van een Franse herberg, terwijl de zon langzaam aan onder gaat, twee minuten stilte. Twee minuten om te herdenken en gedenken. De gedachten bij hen die leven in oorlog of vervolging, gedachten vol dankbaarheid voor hen die streden voor onze vrijheid. Een vrijheid waarin wij vrij zijn om op Camino mogen gaan. Met alles wat we nodig hebben in onze rugzakken, wetende dat er ergens nog een veilig thuis op ons wacht. Waar we met een grote ervaring rijker, na de Camino weer naar terug zullen keren.
De twee minuten stilte zijn voorbij, maar de stilte houdt in de tuin nog even aan. Alle zeven zijn we diep onder de indruk van deze herdenking tijdens onze Camino.
Zes jaar later
Het is zes jaar later en tijdens de komende herdenking op vier mei zullen onze gedachten tijdens de stilte, net als de voorgaande jaren, ook weer teruggaan naar die mooie en indrukwekkende herdenking in de tuin van de herberg. Maar dit jaar zullen wij meer dan ooit beseffen hoe rijk we zijn, om in vrijheid te kunnen kiezen om weer op pad te gaan en pelgrim te mogen zijn. De schoenen zijn ingevet, de rugzakken staan klaar en het pad ligt voor ons.