Jeanette
Een verrassende ontmoeting
Voor ik aan mijn allereerste camino (2018) begon, vroeg een goede vriendin aan mij wat ik van de camino verwachtte. Even viel ik stil, want verwachtte ik wel iets vroeg ik mijzelf af. Maar na een kort moment kon ik haar antwoordden dat ik probeerde om zonder verwachtingen op camino te gaan, maar dat ik wel hoopte op vele mooie ontmoetingen.
De eerste ontmoeting vond al plaats onderweg naar Roermond, ons startpunt van de camino. In de trein had ik een mooi gesprek met een man die van oorsprong uit Montenegro kwam. Een gesprek over de natuur in zijn geboorteland, over zijn nieuwe leven in Nederland. Tegenover mij zat een trots mens, die ondanks het achterlaten van zijn roots, een mooi nieuw leven had opgebouwd in een land met een andere cultuur, een andere taal.
Na deze eerste ontmoeting volgden vele ontmoetingen. Het waren ontmoetingen met lokale bevolking die midden op de weg stopten, het raampje van de auto naar beneden draaiden en ons ongevraagd maar spontaan vertelden dat we verderop links- of rechtsaf moesten. Er waren ook vele ontmoetingen die diepe indruk maakte, zoals de pelgrim die liep omdat hij ernstig ziek geweest was. Of de pelgrim die aan mij haar grootste verdriet vertelde. Samen zaten we op haar bed, hand in hand, terwijl de tranen over haar en mijn gezicht rolden. Zij en ik verbonden door de camino, verbonden in haar pijn en verdriet.
De ontmoetingen tijdens mijn camino overtrof alles waar ik op gehoopt had. Ontmoetingen en camino, pelgrimeren, raakten voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Over een aantal van die ontmoetingen heb ik in mijn blogs iets geschreven. Waar ik nog niet over schreef was de verrassende ontmoeting met mijzelf.
Beren op de weg
Zal ik het kunnen om zolang van huis, zolang uit mijn vertrouwde omgeving te zijn? Zal ik niet ontzettend gaan huilen als ik vanuit de trein ons dorp kleiner zie worden? Er spookten vele beren door mijn hoofd voor ik op camino ging. Toch maakten mijn beren langzaam aan steeds meer plaats voor het uitzien naar de dag dat ik, samen met Fokke, zou beginnen aan mijn camino. Mijn camino. Want ook al zouden wij samen de camino lopen, ieder liepen we onze eigen camino, met onze eigen gedachten en emoties.
Toen de ochtend daar was dat we zouden vertrekken, was ik van opwinding al vroeg wakker. Mijn beren waren verdwenen, ik was klaar om op pad te gaan. En juist toen zag Fokke enorme grote grizzly beren. Na een uur praten hoefden de rugzakken gelukkig niet leeggehaald te worden, ondanks de grizzly’s gingen wij op camino.
Dag huis, dag dorp, dag iedereen tot over een paar maanden. De trein reed het perron uit. Het dorp werd een steeds kleiner stipje aan de horizon, tot mijn eigen verbazing keek ik niet één keer om. Geen traan, geen weemoed, maar vol vertrouwen ging ik het avontuur tegemoet. En de beren? Die waren met de noorderzon vertrokken.
Ontmoeting met mijzelf
De verhalen dat je jezelf onderweg goed leert kennen had ik gehoord. Ik dacht dat ik mijzelf wel goed kende, dat het wel mee zou vallen. Maar toen de ontmoeting met mijzelf kwam, bleken er ook voor mij nog aangename en soms confronterende verrassingen te zijn.
Een van de verrassingen was dat mijn persoonlijke grenzen helemaal niet zo begrensd bleken als ik had verwacht. Sterker nog, mijn grenzen waren soms bijna grenzeloos. Ik kon veel meer, had veel meer lef en durf dan ik in de voorgaande 48 jaar gedacht had. Tuurlijk, soms met knikkende knieën als ik bijvoorbeeld door een weiland met grote grazers moest lopen, maar ik deed het wel.
Een andere verrassing was dat ik over een verborgen talent bleek te beschikken in het creatief oplossen van problemen als het niet ging of kon zoals wij wilden.
Bijzonder vond ik het om te zien, dat ook Fokke en andere pelgrims een ontmoeting met zichzelf hadden. Ook bij hen zag ik grenzen verlegd worden en bleken er onbekende talenten te zijn. Een afstandelijke pelgrim zag ik veranderen in een enthousiaste pelgrim die begon te genieten van het contact met anderen. Een nog heel jonge pelgrim koos bewust voor het alleen lopen, nadat ze de jongerengroep waarin ze liep, te beklemmend vond. Zij verlegde haar grens door bewust alleen op pad te gaan en de stilte op te zoeken.
Het was mooi om te zien en te ervaren, dat er vele pelgrims waren die zo’n verrassende ontmoeting met zichzelf hadden.
Toekomst
Ruim vijf jaar nadat ik mijzelf ontmoette op de camino, gingen wij weer op camino. Beren kwamen we niet meer tegen, daarvoor in de plaats was een heimwee, een verlangen, om weer om camino te zijn gekomen.
Tussen Muxia en Finisterre ontmoetten we bij een donativo-plaats een jonge Fransman. Hij was zoekende naar zichzelf, naar wat hij wilde met zijn leven, met zijn toekomst. De camino gaf hem de mogelijkheid om daarover na te denken. Maar ook om nieuwe mensen te ontmoetten, nieuwe ideeën op te doen waar hij zelf nog niet aan gedacht had. ’s Nachts sliep hij met zijn slaapzak op het strand, zo spaarde hij met zijn kleine budget een betaalde overnachting in een herberg uit. De eerste nacht had hij dat spannend gevonden, daar op het verlaten strand met de bulderende zee. Maar al gauw gaf het hem een groot gevoel van vrijheid. Hij werd geraakt door de goedheid van de mens. Door de man die hem een stuk plastic gaf om ’s nachts over zijn slaapzak heen te leggen, zodat hij de wind niet voelde en behaaglijk warm bleef. Hij leerde zichzelf kennen door de dag te laten komen zoals deze kwam. Door te leven van moment naar moment. De belangrijkste levensles vond hij zelf, was dat hij tot zijn eigen verbazing zo weinig nodig had om gelukkig te zijn.
Hij vroeg aan mij hoe ik mijn eerste camino ervaren had. Ik vertelde hem over de ontmoeting met mijzelf. Dat de camino de meest leerzame ervaring is geweest die ik in mijn leven gehad heb.
Na een tijdje stond hij op om verder te gaan met zijn pad. Geëmotioneerd nam hij met trillende lip en betraande ogen afscheid van ons. Hij liep weg en draaide zich nog één keer om. Zijn trillende lip had plaats gemaakt voor een grote glimlach, zijn ogen stonden vol trots en levenslust. Met opgeheven hoofd vertrok hij, zijn toekomst tegemoet.
