Elza
Een weg via Vessem
Deze keer een weg die naar en via Vessem gaat maar alléén door mij zelf is belopen(nog steeds) en niet door anderen belopen kan worden. Je kunt overigens nooit het pad van de ander bewandelen. En er is voor deze weg geen routeboekje, er is geen wandelkaart en er zijn geen markeringen of wandelknooppunten.
Er is geen gpx-bestand van te downloaden.
Ik heb nog niet helemaal duidelijk waarom ik dit pad moet bewandelen. Misschien kom ik er wel nooit achter, in dit leven, waarom. Soms denk ik: ik raak iets aan van het antwoord maar dan verdwijnt het weer, het vervliegt….
Ik kwam op het idee om ook over deze persoonlijke weg een blog te schrijven in de serie over de wegen naar Vessem omdat deze er ook bij hoort, naar mijn gevoel
Niet zelf gekozen weg
Ik weet niet waar ik zal beginnen maar ik kan je vast wel vertellen dat wat ik op mijn weg tegenkwam een grote impact op mijn leven heeft, 24 uur per dag, ook op mijn wandelleven. Waar gezonde mensen totaal geen idee van hebben overkwam mij als een donderslag bij heldere hemel.
Het overviel me.
Ik moest leren omgaan, na een zware periode, met de diagnose dat Diabetes Mellitus Type 1 LADA op mijn weg was gekomen.
Niemand, voor zover ik weet, in mijn familie heeft deze aandoening. Er zijn ongeveer 900.000 mensen in Nederland met diabetes type 2. Dat is een leefstijl afhankelijke aandoening
Ongeveer 15 van de 100 (15%) van de mensen met de diagnose type 2 diabetes, hebben eigenlijk type 1 LADA.
LADA is een auto-immuunziekte. Bij LADA valt je afweer (immuunsysteem) je alvleesklier aan. Er wordt dan geen insuline meer aangemaakt.
En dat heb je nodig, die insuline, om te leven. Een tijdje heb ik gedacht dat ik daar schuldig aan was, aan die ziekte, om welke reden dan ook.
Hoe komt een mens daarbij, zul je denken? Je schuldig voelen over iets waar je helemaal niets aan kunt doen? Dat is ‘een dingetje’ uit mijn opvoeding en daar kan ik nù wel wat aan doen. Maar soms komen er dingen in je leven waarbij dat stemmetje weer gaat spreken.
Ik ben niet schuldig aan die auto immuunziekte. Dat is duidelijk. Aan een leefstijl gebonden diabetes kun je wèl veel doen.
Een weg die geen "aankomst" heeft
Ik moest best een lange weg afleggen om met deze levenslange, niet te genezen, ziekte om te gaan. En sommige bergen en dalen zullen er altijd blijven. Om aan te sterken liep ik, samen met vriendinnen, door parkjes in mijn woonplaats. Op weg naar ‘weer alléén durven wandelen’ verbleef ik in Vessem. Op dagen dat een bevriend stel daar gastmensen waren: Jan en Karlien. Zij waren, terwijl ik alléén op pad ging, mijn achterwacht. Dat gaf een veilig gevoel. Daar ben ik hen nog steeds dankbaar voor. En ik kon in Vessem fijn praten met Adri Brooymans.
Hij kon luisteren en ook dat heeft geholpen.
En nù ?
Ik kan weer alléén op pad, met de nodige diabeteshulpmiddelen.
Maar kan niet altijd doen wat ik zou willen, er zijn grenzen. Nooit zal ik meer zorgeloos onderweg kunnen zijn. Ik ben met pensioen maar heb nog steeds een ‘fulltime baan’, zelfs 24 uur per dag. Ik moet namelijk (geen keuze) deze insulineafhankelijke diabetes managen.
Verantwoordelijkheid
Ik ben er zelf verantwoordelijk voor hoe Ik met deze ziekte omga. De arts of diabetes verpleegkundige loopt niet naast me. En ik moet zeggen: ik ben best streng voor mezelf. Ik wil het niet verbergen of verzwijgen, daarom schrijf ik erover en praat ik erover. Misschien heeft een ander er iets aan. Ik weet dat ik niet de enige ben die een pittige, levenslange last met zich meedraagt.
Bevriende pelgrims van mij gaan volgend jaar de Sufitrail lopen in Turkije. Als ik gezond was geweest had ik serieus overwogen mee te lopen op dit bijzondere avontuur. Nu durf ik dat niet aan. Misschien is het mogelijk maar het zal me te veel stress geven. Gelukkig is er genoeg moois te beleven dichterbij huis. Ik heb nog diverse ideeën en plannen. Daar kies ik dan eerder voor. Ik weet dat ik daar vreugde aan ga beleven, aan die (wandel)plannen. De gedachten en de voorbereiding alleen al.
En daar gaat het mij om: met vreugde en plezier wandelen, pelgrimeren, ontmoeten, mijmeren,…..door weer en wind, heuvels en dalen, over asfaltwegen en smalle en brede zandpaden, tussen bomen en op vlaktes…..onderweg zijn……een weg die geen ‘aankomst/einddoel’ heeft, geen Santiago…..maar wél een weg met hart en ziel !
En is dat eigenlijk niet het doel van de w(W)eg ?
Wat eerst komt....
Je kent dat misschien wel: die boekjes met pelgrimsroutes in binnen- en buitenland. Op een stapeltje liggen ze bij mij binnen handbereik. Bovenop ligt nu de gids van de Camino del Norte.
Op 1 september vertrek ik met OV naar Bilbao om daar een deel van die route te lopen. Er lopen diverse Nederlandse pelgrims die ik ken op dat moment op de Del Norte.
Met een klein groepje voor mij heel vertrouwde pelgrims (van de PfE-wandelgroep) heb ik een afspraak voor een ontbijt in Castro Urdiales, een kleine stad op de route.
Zij zijn dan net aangekomen (lees de blog van Wim hierover in deze Pelgrimmer) en ik ben dan al een paar dagen onderweg vanaf Bilbao.
Ik zie daarnaar uit….verlang ernaar……naar de w(W)eg.
